روزه دار به چه کسی میگویند

پایگاه خبری رهپویان قم:

معني روزه

روزه از نظر معنا و مفهوم نيز عبارت از خودداري از ارتكاب هر عمل و كاري است كه بر خلاف دستورات دين باشد، و پيوندي با تقوي و فضائل معنوي نداشته باشد.

وتقوی هم بمعنی : پرهیز از زشتی و پلیدی گفته می شود.

شخصي كه از روي عمد به غير خدا روي مي‌آورد، چنين كسي روزه‌دار واقعي نيست.

و همچنين شخصي كه فكرش در گناه غوطه‌ور است، و در انديشه اخلالگري و جنايت بسر مي‌برد و در ميان اجتماع مسلمين با خدا و رسولش مخالفت مي‌كند، چنين فردي روزه دار نيست.

كسي كه قلبش را پر ازكينه،حسد و دشمني در برابر اتحاد ويكرنگي خداپرستان نموده،و براي پراكندگي و تضعيف قدرت آنها مي‌كوشد، و يا روي خوش به ستمگران نشان مي‌دهد و با ابلهان مي‌آميزد و تبهكاران را كمك مي‌كند، روزه‌دار نيست.

فردي كه به مصالح جهاني مسلمين خيانت مي‌كند و اموال خدا را در مصالح شخصي و هوس ها و ميل هاي فردي خود، صرف مي‌كند، روزه‌دار نيست.

و همچنين كسي كه با دست و زبان يا با عضو ديگر از اعضايش، باعث اذيت بندگان خدا مي‌شود، و يا موجب اهانت به محارم خدا مي‌گردد، روزه‌دار نيست.

بلكه روزه گيرنده فرشته‌اي است به صورت انسان، دروغ نمي‌گويد، در ايمان خود، شك نمي‌كند، بدي ديگران را به زبان نمي‌آورد، در خيانت و سوء قصد به ديگري شركت نمي‌نمايند، كسي را فريب نمي‌دهد و اموال مردم را بناحق نمي‌خورد.

گاهي خودداري از سخن گفتن را «صوم» مي‌گويند چنانچه در قرآن از زبان مريم مي‌خوانيم كه گويد: « من براي خدا روزه را نذر كردم، بنابراين با هيچ انساني سخن نمي‌گويم»

و گاهي به كسي كه ايستاده و حركت نمي‌كند «صائم» مي‌‌گويند.

علامه فيروزآبادي در كتاب قاموس خود گويد: لغت صوم و اصام به معني خوداري از غذا و آشاميدني و سخن و آميزش جنسي و سير(گردش) است و «صوم» به معني سكوت و ايستادن باد نيز آمده است.محقق بزرگ«ابن منظور» در كتاب خود «لسان العرب» گويد:واژه صوم در اصل به معني خودداري از هر چيز و ترك آن چيز است، و به روزه گيرنده از اين رو «صائم» گويند چون از غذا خودداري مي‌كند، و نيز به اسب ايستاده بخاطر خودداري از علف «صائم» گويند.

علامه طباطبائي در كتاب تفسير الميزان (ج۲ ص۵) گويد: دو واژه «صيام» و «صوم» مصدر هستند و به معني خودداري از خوردن و آشاميدن و آميزش جنسي و سخن گفتن، ولي بعضي گويند: معني صوم بازداشتن نفس است از آنچه كه به آن هوس و ميل دارد، سپس استعمال آن در آئين اسلام به معني خودداري از امور مخصوصي از آغاز طلوع فجر تا غروب آفتاب از روي نيت، غالب گرديد.