آرمان فلسطین و امیال ورزش؛ چه باید کرد؟

در سالهای اخیر فشار فراوانی از سوی برخی نهادهای بین‌المللی ورزشی در قالب‌های مختلف بر ورزش ایران وارد شده است تا دولت را وادار کند رقابت ورزشکاران ایرانی و اسرائیلی را برسمیت شناسد. برای تمامی نویسندگان حقوقی که دغدغه دفاع از آرمان‌های انسانی، ملی و دینی دارند، این سؤال پیش می‌آید که در عالم حقوق برای دفاع از آرمان فلسطین چه کاری می‌شود انجام داد؟

به گزارش پایگاه خبری رهپویان قم ، در نگاه نخست این تکلیف نهادهای دیپلماتیک، قضایی و ورزشی ماست که در یک همکاری مشترک، به‌دنبال پاسخ‌گویی به هجمه و فشار یادشده باشند و فضا به‌گونه کنونی نباشد که فدراسیونهای درحال تحریم مدواماً مصاحبه کنند و بگویند که در برابر فدراسیون‌های جهانی تنها مانده‌ایم و نهادهای ملی یاری نمی‌رسانند.

آنچه که در این خصوص از منظر حقوقی اهمیت فراوانی دارد، توجه به دیپلماسی ورزشی و کمک گرفتن از دولت‌های هم‌سو و هم‌فکر است. دولت‌های بسیاری (مسلمان و غیرمسلمان) هستند که از عدم رقابت با ورزشکاران اسرائیلی حمایت به عمل می‌آورند. در نتیجه دولت ایران باید با استمداد از آن‌ها خود را از تنهایی در این حوزه درآورد و پاسخی جمعی به تهدیدات یادشده دهد.
حتی می‌توان این پویش را به سطح بالاتری منتقل کرد و از ظرفیتهای فرهنگی سازمان همکاری‌های اسلامی و جنبش عدم تعهد، استفاده برد.

وظیفه دوم نهادهای یادشده، معاضدت حقوقی به ورزشکاران ایرانی فعال در کشورهای غربی و غیراسلامی است. بسیاری از ورزشکاران ایرانی پس از حضور در تیم‌های خارجی، براساس قراردادهایشان مجبور می‌شوند که در سرزمین‌های اشغالی یا در برابر تیم‌های اسرائیلی حاضر شوند و رقابت کنند و عدم رقابت با آن‌ها، هزینه مالی و فشار روانی فراوانی را بر آن‌ها تحمیل می‌کند. وزارت ورزش با کمک وکلا و حقوق‌دانان به‌راحتی می‌تواند گونه‌های مختلفی از «شرط ضمن عقد» را متناسب با رشته‌های مختلف ورزشی طراحی کند که ورزشکاران ایرانی با درج آن‌ها در قراردادهای خارجی، بتوانند با پشتوانه قوی حقوقی و قانونی، از حضور در اسرائیل و رقابت با تیم‌های اسرائیلی سرباززنند.

شرط ضمن عقد یادشده رقابت با تیم‌ها و اتباع اسرائیلی یا حضور در این سرزمین اشغالی را از قرارداد استثنا می‌کند و در این راه می‌تواند در کنار درج صریح نام دولت اسرائیل از عناوینی حقوقی، قابل‌فهم و شفاف همانند «منع رقابت با تیم‌های وابسته به دولت‌های مرتکب جنایات جنگی و حضور در سرزمین‌ آن‌ها» یا «منع رقابت با تیم‌های وابسته به دولت‌هایی که توسط دولت ایران به‌رسمیت شناخته نمی‌شوند و حضور در سرزمین‌ آن‌ها» استفاده کند.

فشار برای کوتاه آمدن نظام و مردم ایران در برابر آرمان فلسطین، نوبتش به ورزش رسیده است و باید هوشیار بود و فرهنگ و فهم ظلم‌ستیز ورزشکاران و رسانه‌های ورزشی را تقویت کرد. برخی ورزشکاران برای دفاع از جواز رقابت با افراد اسرائیلی، شعار پوشالی «ورزش، سیاسی نیست» را سرمی‌دهند و در برابر این سوال که آیا «ورزش، انسانی است» بی‌پاسخ مانده‌اند. زیرا که دفاع از مظلوم و مقابله با ظالمی که انواع توحش‌ها را در کارنامه خود دارد، برای هر نفس سلیمی قابل پذیرش است و باید معاضدت فکری به ورزشکاران ایرانی و مسلمانان، آن‌ها را از فریب شعارهای به‌ظاهر شیک اما در باطن، غیرانسانی رهانید.

آنچه که محل تأمل فراوان است، رویکرد برخی سایت‌های ورزشی برای توجیه رقابت با ورزشکاران اسرائیلی و ترساندن نظام ورزشی کشور از تعلیق و تحریم و درنتیجه شکستن آرمان انسانی، الهی و ملی دفاع از فلسطین درنظر مخاطبانشان می‌باشد. این سایت‌ها که در هماهنگی کامل با کامنت‌های مهندسی‌شده ذیل اخبارشان بهره می‌برند، فضایی را در برابر مخاطبان فارسی می‌سازند که گویی آرمان فلسطین، دیگر آرمان نیست؟!!! در حالیکه واقعیت پشت‌پرده نشان از مهندسی عظیم جریان خبری خارجی حامی اسرائیل برای مقابله با این آرمان شریف است.

وقت آن فرارسیده که نهادهای دیپلماتیک، حقوقی و ورزشی ایران از انفعال درآیند و دفاع از آرمان فلسطین را در قالب رقابت‌های ملی (تیم‌ملی) و حمایت‌های فردی (ورزشکاران فعال در خارج) با جدیت پیگیری کنند و از کلام به مرحله عمل و اقدام ورودی جدی کنند.
دکتر محمد صالح تسخیری مدرس حقوق بین الملل