تفاوت جهان‌بینی شاعران با دیگران، در نوع دریافت و واکنش آنهاست

«امیر اکبرزاده» متولد سال ۱۳۵۹ از شاعران موفق، پرکار و نکته سنج روزگار ماست که حدود دو دهه‌است در فضای شعر قدم و قلم می‌زند. شاعری که دغدغه‌ی شعر دارد و این به خوبی در شعرش نمود دارد.

به گزارش پایگاه خبری رهپویان قم ، با این مقدمه شما را به خواندن گفتگویی با امیر اکبرزاده که شاعران و هنرمندان گرافیست استان قم او را به خوبی می‌شناسند، دعوت می‌کنم.

آقای اکبرزاده تاکنون چند مجموعه‌‌ شعر از شما منتشر شده‌است؟

تاکنون ۱۲ مجموعه‌ شعر از من چاپ شده که دو مجموعه به صورت مستقل عاشورایی، یک مجموعه علوی، یک مجموعه برای حضرت عباس(س)، یک مجموعه برای چهارده معصوم(ع)، یک مجموعه آیینی، یک مجموعه مهدوی، سه مجموعه شعر با موضوع عاشقانه و اجتماعی‌ و دو مجموعه شعر دیگر هم مضامین‌شان دفاع مقدس و شهادت هستند.

در جایی خوانده‌‌بودم که شما شاگرد زنده‌یاد قیصر امین‌پور بودید، از قیصر خاطره‌ای به یاد دارید؟

شاگرد دکتر امین‌پور بودن سراسر خاطره است، اما بیشترین و بارزترین خاطرات مربوط می‌شود به شعرخوانی در حین حرکت در راهروهای دانشکده و یا خانه هنرمندان که همراه با عجله برای رسیدن به کلاس بود ولی همیشه نکته‌های کلیدی را می‌شد در خلال همین شعرخوانی‌ها آموخت.

شما بیش از دو دهه‌است که در فضای شعر قم حضور فعالی دارید، از نظر شما در سال‌های قبل فضای شعر قم چطور بود؟

پیش از این شعر قم کانون برجسته شعر کشور بود. هم در زمینه آیینی و هم عاشقانه و اجتماعی اما متاسفانه این موضوع در سال‌های اخیر کمرنگ ‌شده و به نظرم از قوت شعر قم کاسته‌ شده‌است.

علت این تغییر کیفیت چیست؟

متاسفانه شاعران قمی بیشتر درگیر مسائل جانبی و کم اهمیت شعر هستند تا خود شعر.

شعر گفتن برای جشنواره‌ها اشتباه است

آقای اکبرزاده به خاطر دارم در سال‌های قبل جلسه شعری داشتید به اسم «سه‌شنبه‌‌ها» که به همت شما و دوستانتان برگزار می‌شد. از «سه‌شنبه‌ها» بگوئید و اینکه چرا دیگر برگزار نمی‌شود؟

جلسه «سه‌شنبه‌ها» حدود هفت سال فعالیت مداوم داشت و این طبیعی‌است که بعد از این مدت نسبتا طولانی هم بنده کمی دچار خستگی بشوم و هم ظرفیت هنرجویان شعر کاهش پیدا کند. از طرفی مشغله کاری بنده افزایش پیدا کرده که مجموع این مسایل باعث شد تصمیم بگیریم برای استراحت و تجدید قوا مدتی جلسات برگزار نشود.

آثار شما حدودا در  ۷۰ جشنواره و کنگره برگزیده شده‌اند، به نظر شما برای کنگره خاصی شعر گفتن، درست است یا اشتباه؟

من هیچ وقت برای کنگره یا همایشی شعر نگفتم، معمولا هم در همایش‌ها و کنگره‌هایی شرکت می‌کردم که موضوع عمومی‌تری داشتند و اغلب باموضوعات دینی و دفاع مقدس شکل می‌گرفتند. اما دیده‌ام که شاعرانی برای همایش‌های خاص اختصاصا شعر می‌سرایند که به نظرم این نوع شعر گفتن که به شعر سفارشی معروف است اشتباه است.

کنگره‌های سال‌های اخیر از نظر کیفی نسبت به کنگره‌های سال‌های قبل در چه جایگاهی قرار دارد؟

کنگره‌ها پیش از این محل مناسبی برای آشنایی با فضای شعر هر شهر و استانی بود ولی امروز به دلیل گسترش فضای مجازی این اتفاق ساده‌تر می‌افتد. نکته دیگر اینکه به نظرم کنگره‌ها درگذشته غنای بیشتر و خروجی بهتری نسبت به امروز داشتند.

از نظر شما یک شاعر جهان را چگونه می‌‎بیند و آیا جهان‌بینی شاعر با مردم عادی متفاوت است؟

هر انسانی در هر جایگاهی جهان را از دیدگاه خودش می‌بیند و مطمئنا این دیگاه نسبت به دیگران متفاوت است. کاری نداریم که این دیدگاه باتوجه به آموزه‌ها و شرایط هر فرد ممکن‌است سطحی و یا عمیق، خوش‌بینانه یا بدبینانه باشد. شاعران از قدیم‌الایام به این شهرت داشتند که ذهن بیدار جامعه هستند و این موضوع به نوعی باعث شده احساس رسالتی در آنها ایجاد شود. از طرفی شاعران به مقولات جهان با دیدی نکته‌سنج‌تر نگاه می‌کنند و این باعث کشف و شهودی می‌شود که به شعر می‌انجامد.

ریشه این تفاوت نگاه در کجاست؟

تفاوتی که در جهان‌بینی شاعران با دیگران‌است در نوع دریافت و واکنش آنها نسبت به آن دریافت‌ها از جهان است.

به عنوان حسن ختام مصاحبه دوست داشتم از شما بپرسم که اگر بنا باشد چیزی از شما به جا بماند، دوست دارید چه باشد؟

جواب هر شاعری به این سوال بدون شک ماندگاری در زمینه ادبیات است اما به عقیده‌ی من آنچه می‌تواند ماندگارتر از شعر باشد نام نیک و کردار پسندیده است هرچند اکثر شعرایی که نام‌شان ماندگار شده به خوش نامی شهره هستند اما به قول سعدی علیه الرحمه مرد نکونام نمیرد هرگز.